sANmak

İnsan ne çok maske takıyor diye hayıflanıyordu bir gün, sıkılmıştı artık onlardan sanki biraz da kızgındı kandırılmaktan. Tüm bunları düşünedururken, bir zamanlar kendinde gördüğü, kendi gözlerine düşen gözlerin gölgesini gördü aniden delikanlı. O kadar içten o kadar masum bakıyorken sevdiği kızın onlarca fotoğrafını çekip arşivlemişti. Başka sevdiği kızın hemen yanında daha evvel gözlerine düşen bu gölgeyi çöpe atmaktaydı.


Miladını doldurmuş bir arşiv vardı önünde kızın şimdi ve artık o fotoğrafları sevdiğine attırabildiği için mutluydu. Hani ısrarla at da dememişti, kendiliğinden bunu seçecek olması en güzeliydi ki, oldu... Sıra onun resimlerinin arşivlenmesine gelmişti. Ucundan kıyısından gördüğü o eski fotoğraflardaki kızdan daha güzel olduğunu düşünüyordu. Hem o en iyisiydi. Sevdiğini de en çok seveni. Onu kaybedecek de değildi. Gözleri çöp kutusuna takılı daldığı bir anda sevdiği yanaştı yanına, "o çok uzun zaman önce çöp kutusuna gitmişti zaten..." dedi. Bu onu rahatlatmak içindi, belliydi. Ama içinde bir huzursuzluk kümesi oluşmuş olan kız gözlerini sevdiğinin gözlerine siper etti. Bundan evvel o gözlere bakan kızın gözlerini çekip çıkardı ve kendini koydu baştan ayağa, oraya... Hani en yakışanı. O an büyük bir mutluluk kapladı içini. Sarıldı sevdiğinin boynuna, kaçırdı gözlerini...

Delikanlı içine yerleştirilen gözleri bir bir süzdü. Bir şeyler hatırladı sanki. Hatırladı, çözemedi.

Sonra söylendi:

"Bu kez farklı bir sevgili" ...."Gözleri yine bende kalacak, sözleri bir bir uçacak ve yaşadıkça da içinde çer-çöp olacak ama sadece ve sadece başka gözlerini bırakan olduğunda hatırlanacak biri..."....

neyseki odak noktası hep yenilere makbüldü....
o da kaçırdı gözlerini sevdiğinden, farklı olduğunu hissettirmeye devam etti.

sanki, (s)AN ki farklıydı!...