ve tanrı mazoşisttir

-sanırım çaba kelimesi burada devreye giriyor...ne yaptın ? ne yaptın ..emek ? değer ? hani diyorum...sanırım alışkanlık bu...alkoliklerin el titremeleri gibi bir alışkanlık...biliyorsun o son yudum hiç bitmeyecek...ve biliyorsun içmeye devam edeceksin..şişenin sonu yok ki ?

- aslında şişenin sonu var. bir son var sen sarhoş olduğun an. ama tabii ki sen ayık değilsin o an. hatırlamıyorsun. hatırlamayacksan bu sonu neden oynayasın ki? neden biçilmiş rollerin adamı olasın ki. önceden tahmin edilesin de iyi mi olsun. ne gerek var buna dimi ama. ara ara ufak rollerde hayata/hayatlara oynamak var. bazen sokak köşesindeki küçük adam. bazen büyük dünyalar hayalinde birden kaybolan insan... sarhoşsun ne de olsa hatırlamıyorsun/hatırlamayacaksın... oynamaya lüzum yok.

-çoğu şeye kayıtsız kalışım ne ile açıklanır?

-yığınlar hoşuna gidiyor. anı yığınları. ve sen her şeyi yaşayıp yaşayıp kenara koyuyorsun. bazen bu neyin anısı falan diye kişiden çok sadece anıya, bazen de bir cümleye, sözcüğe odaklanıyorsun. anı kişisi ya da durumu seni çok ilgilendirmiyor. anının kendisi ön planda. olaylara duygularınla bakıyorsun. anılar senin duygularına hitap ediyor. kişiler/olaylar/somut varlıklar ise mantığına. ve sen duygularını kullanmayı seviyorsun hayatında. Duygu dediğim sana ait olanı sende hissettirdikleri ön planda olan şeyler. başkasının ki umrun değil pek... 

mantık "başlangıç, son, süreç"; "gelişme, giriş, sonuç"  hepsini ister. sen istemiyorsun. tercihin değil, gereklilik değil. yaşadığın her şeyin belki de bir gün sen nereye koyarsan koy karşına çıkacağına/çıkması gerektiğine inanıyorsun.

"mazoşist birisinin karar vermesi, tehlikeye girmesi gerekmez; hiçbir zaman yalnız değildir o- ama bağımsız da değildir: bir bütünlüğü yoktur, tam olarak doğmamıştır henüz."*

ve tanrı mazoşisttir.o hep oluşmaya çalışan bir şey. başka başka bünyelerde sürekli ama sürekli oluşuyor. bir türlü olamıyor! olursa bitecek. olduğunda bu bir son olacak. Tanrı da sonları sevmez. Mazoşist bir Tanrı kendisi dışında kimseye çözülmez.

Ve Tanrı senin de içinde işte şimdi, benimse kelimelerimin zincirinde o bitmez hükmünü sonsuz öncesi bir kez daha yemekte....

* Sevme Sanatı-Erich Fromm