rüyamda tom waits'ten time'ı damien rice söylüyordu. avuçlarımın arasındaki bir kitabın içinde de siyah beyaz bir resim. resimde ağaç, çok fazla gölge ve bir adam. hayranlıkla seyrediyordum. sanki uzun süredir bakmayı özlediğim bir resimmiş ve ben onu sonunda bulmuşum gibi. birkaç da sözcük vardı ben cümle kuruyordum, resim sözcüklere susuyor, adamsa ağaç gibi kuruyordu; damien rice ise tom waitsin gölgesinde şarkı söylüyordu. durup eşlik ediyordum şarkıya. gölgelere özenip alıyorum cebime rüyamı. uyanıvermişim, ilk cümlemdi:
"anne, ben dün kimin gölgesiydim?"