AZ üzerine Hakan Günday'a mektup

Kanadığım günden beri sana yazmıyorum. Sana senin isminle hitap da etmiyorum artık. Kör bir bakış oturdu içime, düşünsene, seni bile görmemekte. Dünyanın şekli hakkında fikir yürütmeyi geçmiş ahali, ben desem ya onlara işte aslında tam da yeri…

Size sizin cümlelerinizle cevap vermeyeli belki yıllar oldu. İlk kanamamın üzerinden seneler geçti ve siz hala geçemediniz. Aklımın bir köşesinde tüm insanlığın önünde saygıyla eğilmemi sağlayacak birkaç kişi var hala neyse ki… Ama sormayın şimdi, çünkü insanlık benden geçti.

Nereye gidecek olsak yüzümüze vuracak okyanuslar iyiden iyiye azaldı. Savuracak bir dem rüzgar, bizi çekip çevirecek sonbahar, tüm zamansızlığıyla bizim üzerimizi örtecek dünya yok artık.

Sözün bittiği yerlere geldik, en sevdiğim adamın bile artık yazamadığını duymak kadar koymuyor artık hiçbir şey.

Özetle, bir Derdâ tuttu beni. Dert gibi bir şeydi, içimi kemirdi. Yedi bitirdi. Kafamın içinde güvercinler saçıldı. Kanamam durdu. Derdâ’nın ağlaması durdu, Derda’sı doğdu. Keşke doğmasaydı da Derdâ, Derdâ kalsaydı. Yıktı, geçti. Bakın şu dünyada bir Hakan Günday bizden dünyaya esirdi, şimdi yazar oldu. Keşke dedim bir güz daha geçseydi, bu adamın üzerinden bir silindir daha geçseydi de bir bize bıyık altından gülümseseydi. Gülümseyemedi! Geçti gitti.

Yazarlığı bizden silindi, hele bir de bir yeni yetme daha Oğuz Atay’dan söz etmedi mi? Gözümüze sokmadı mı tüm o içsel nehrini, akışını, durağanlığını, karmaşasını, yazarlığın hazzını, doyum noktasını ve olmayan insanlığı! Halbuki tüm bunlar bundan önce olduğu gibi hep sessiz söylenirdi, Atay’ın ismini bile fısıldarken ürkerdik hala biz. Bundan öncesindeki yazdığı tüm kitaplarında vardı kelime aralarında tamam da, bu kadar bağırmak da şimdi neyin nesi?

Derdâ doğurdu ama artmadı. İkiye bölündü ama çoğalmadı. Bir Hakan Günday vardı Az’dan öncesi ve sonrası…. İki parça oldu içimiz, bir hiçtik biçimleştik. Haberin olsun Hakan Günday, biz bu kitaptan çıkıp gittik…