en eski yüz / pelin buzluk

Pelin'in bazen kendiliğimizi bile unutacak kadar içinde olduğumuz tüm olumsuz koşulları aslında en derinden hisseden ve unutmayan karakterleri ile yazdığı dolu dolu öyküleri... Aslında onlara karakter demek bile özelleştirmek olarak kalıyor oysa bu öykülerde özel olma kaygısı değil hissetmek ve hissettirmek özü başı çekiyor. İlk birkaç öykü dışında diğer öyküleri sanki bir romanın içerisindeymişim gibi okudum. Bir bitişi, sonu olduğunu hissettirmeden bizimle hatta kendimizde yaşamaya devam eden duygudurumlarıyla başbaşa olduğumu sıklıkla hissettim. Öyküleriyle direnen güzel insan Pelin'in bu kitabını, Deli Bal ve Kanatları Ölü Açıklığında kitaplarıyla yan yana gördükçe umutlanmaya devam edeceğim, o kesin...