Ata binerken, hırçın hayvana evvela reflekslerine uygun yaklaşmak, ona sezdirmeden hakim olmak gerekir. Binicinin sinirlenmesini, çırpınmasını affetmez. Yerden yere vurur üstündekini. İşleyiş böyle de olsa, sen onun hakimisindir, o da senin aslında. Karşılıklı bir uzlaşma, sinirleri törpüleyip gün yüzüne çıkarma hali. Asıl olanın içerideki canavarlar olduğu asla teyit edilemez oysa ki.. Bu iyidir. Gelip geçici her fırtınanın aksetmeden, bir 'iz' bırakmadan çözümlenmesine fırsat verir.
Anlık sinir oklarının fırlatılması sonucu gibi apayrı yaralar bırakmaz her iki tarafta da. Bazen ertelemekle, ilk andaki vereceğin tepkinin dozunu düşürüp gündeme nihayet edince çekilesidir. Bunu yapabiliyor olmak da, kendine yapıldığını gördüğü oranda mutluluk vericidir. Neticede bu da bir zincir, bir halka olmadan diğer halkayı bağlayamazsın. Bağladıktan sonra da halka sunarsın, halkalı şeker melodisinde oynatırsın.
ata dair güzel analiz :)
YanıtlaSil2. paragraf da eşit güzel :)
afferin kız :P