toplum adına toplu bir karar vakti

Kendine biraz geriden baktığımda çözemediği sorunların varlığını hissediyordu. Bazen kendini tutup silkelemek bazen de tokat atmayı çok arzuluyordu. Ama hep yanlış yere konduruyordu tokatı.

Hayatının en aşağılık insanı olmayı öyle güzel başarmış ve nefret ettiği her bir şeyi kendinde öyle yoğunlaştırmıştı ki, kendi aldığı kararların dışında hareket etmeyi arzuluyordu artık.

Sebepsiz yere söylediği yalanların, nereye gideceğini bilmeden savurduğu cümlelerin haddi hesabı da yoktu maalesef.

Kırdığı kalplerin sahiplerinin, seviyormuş gibi yaptığı insanların yüzüne gülümseyip arkasından nefretini kustuğu kişilerin hepsi zihninde birer birer sıralanıyordu, bu kalabalık onu boğuyordu.

Tanımadığı her insana onun ilgisini çekecek yönde bir cümle ile sunuyordu kendini. Tıpkı içse de içmese de çay tabağına 4 tane şeker koyan çaycının tepsisi gibiydi sunduğu şey. Göz doyurucu. Ama geçici bir tadlandırıcı.

Bu halinden nefret ediyordu. Söylediği yalanları kendini gece uykusuz bırakıyor; aynaya her baktığında yüzüne tükürülecek birini görmenin nefretiyle kahroluyordu. Ama işin ilginç yanı hayatını zehir ettiği tüm insanlar onun yüzüne tükürdüğü vakit o buna kahkahalarla gülüyordu. O anlıyordu neler hissettirdiğini neler çektirdiğini ama bunu onlarla paylaşmanın alemi yoktu.

Gereksiz yere zihnini meşgul eden düşünceleri onu insanlara yakın durmaktan alıkoyuyordu. Pekala o da istiyordu aylak aylak dakikalarca aynı masada onların yüzüne bakıp arada bir konuya dahil olup gülmeyi. Eskaza insan içine çıkınca, onların konuşurken kurduğu cümleleri didik didik edip onlara karşı sahici bir önyargıyla arasına duvarlar örmüş halinden nefret ediyordu. Hatta o bunları söylerken ördüğü duvarları başkasına dedikodu dedikleri şeyi gerçekleştirerek anlatırken tek tek bir kez daha bu şeyden zevk alıyormuş gibi görünmekten de nefret ediyordu.

Sıradan bir yürüyüşe çıktığında bile yüzüne bakan insanların hepsinin yüzüne tükürmek istediği surat ifadesinden de tiksiniyordu. Yüzüne yerleşenin tam da zihninden geçenlerin bir yansıması olmasına rağmen hiçbir insanın bunu fark etmemesine de çok kızıyordu. Nasıl anlamazlardı ki. Nefret yüklüyüm. İliklerime kadar tiksiniyorum. Bir de beni "doğal" adlediyorlardı tüm bu buhranların içinde. İyi birisin diyorlardı. Nasıl ama?!

Etrafında ona tüm bunları bir bir yüzüne çarpacak tek bir insan dahi yoktu. Kendini umursadığı kadar kimse onu umursamıyordu. Tabiri caizse sallamıyordu. Tiksindiği kadar tiksinilen biriydi de o. Nefret ediyorlardı ondan ama yine de canım, dostum, arkadaşım, iyi insan vb insanlık sıfatlarını layık görmeye devam ediyorlardı. Nefret ettiği insanların yanına koyacağı tek bir "sevdiğim" sıfatı olanı yoktu. Yoktu ve bu hayat gerçekten zordu. Kimse aklından geçenleri paylaşmıyordu. Kimse düşüncesini süzgeçten geçirmeden sunmuyordu. Herkes binbir güzellik duvarıyla örülmüş sözcüklerini serbest bırakmaya, geri kalanını ise içinde biriktirip nefret duvarını yükseltmeye devam ediyordu. Bu duvarlar yaşla doğru orantılı olarak büyüyordu. Yaşı ilerledikçe etraftaki güzellikler kayboluyor, insanların içerisinde çok az da olsa güzellik olması umudu oranı gittikçe küçülüyordu. Umutsuzdu. Kimse dobra olmayacaktı. Kimse kendini olduğu gibi göstermeyecekti.

Her insanda doğuştan var olan, kanını emen bir kene gibi yapışmış "nefret edilen" olma vasfı onu harekete geçiriyor ve bir nefret edilen de kendisi oluyordu bu bağlamda.

Fark mı?

Lanet olsun ki yoktu. Tek istediği bir an evvel herkesin kozlarını paylaşıyor olmasıydı. Bu böyle daha ne kadar sürecekti. Eldeki aynalar karşı tarafa da gösterilmeliydi. Ayna değiş tokuşu yapıldığında birbirine ne kadar çok benzediğini görmeliydi insanlar. Herkes önce kendinden nefret etmeliydi ki sonra başkalarının nefretini azaltabilsindi. Buna gerek duymak gerekti çünkü içinde bulunulan şey bir "toplum"du. Toplu nefretin de kimseye faydası yoktu.

İnsanların tanıdığı şey sadece başkalarının pisliği olmasından öteye geçmeliydi artık. Kendi pisliklerini görmeleri gerekiyordu. Kendisinin yapmış / yapabilecek olduğu o pisliklerin daha bir mükemmeli yapılamazdı. Kendindeki bu yetiyi farkına vardığı ölçüde kazanırdı. Başkasının yapmasına mahal vermeden kendinde nefret ederdi her insan. Her insan önce kendinden nefret etmeliydi. Yapabileceklerinden korkmalıydı. Sahip olduklarından korkmalıydı. Düşüncelerinden. Yeteneğinden. Kusmalıydı herkes önce kendi üstüne. Başkasına dair yargılardan evvel kendine dönmeliydi herkes. Bakmalılardı aynaya. Sonra da insanlara.

Nefret aslında yanıbaşımızda kol geziyordu ama sadece kendinden memnun olan bu insanları içerden ele geçiremiyordu. Hepsi dışardan baktığı insanlara karşı tiksiniyor, içerdeki kendini ise çok ama çok seviyordu. O yüzden kendini yaşatıyor başkalarını da hayatlarının en değersiz insanı yapıyorlardı.

Karar verilmesi gerekliydi. Toplum adına toplu bir karar.