Vazgeçiyorum

Dönem dönem umutsuzluklarım saplantılarım yok değil. Geriye dönüşlerim ve orada duraksayıp yol alamıyor olmam bazen sinirimi çok bozuyor. Her şey güllük gülistanlık iken kendimde biçtiğim otların sivrilmiş dikenleri çıkıyor sadece gün yüzüne ve ben ot diken çalı çırpı didinip duruyorum günlerce. Körelttiklerim daha bir can yakıcı oluyor nedense.

Vakti zamanında bana ders olmuşluklara bir masal uydurup bugüne mandallıyorum. Hayatım çamaşırhane modulünü tamamlamış durumda. Şimdi oldu sanki derken yeni bir bitki örtüsü ile cebelleşen bir ben çıkıyor ortaya. Bakım onarımı hafıza boyutunda yaşamaya devam ediyorum. Kurtulamıyorum. Dönem dönem varolan bu ben süreli yayın kataloglarında en üst sırada baş gösteriyor. En çok güncellenen, aranmadan da bulunabilen. Çamaşırhanemi seyrediyorum bazen günlerce. Bir tür kendimi kullanma kılavuzu çıkarayım diyorum ama bu yıpranmışlıkla daha fazla kullanmak istemeyip vazgeçiyorum. Kendimi kullanmak istemiyorum bu hayatta. Dönem dönem ikilemesinin bir döneminin daha adı olmak istemiyorum yalnız başıma. Asılmış çamaşırlarım güneşte renk kaybedene dek kalsın istiyorum. Kendilerini hatırlayacak yeni bir masalla renklerini onarmasın. Dikenlerim kendime değil hep başkalarına batsın istiyorum. Sonra da kıyamıyorum. Ben kendimi onarabilirim ama onlar bunun altından kalkamazlar deyip vazgeçiyorum.

Ben bunu hep yapıyorum,
vazgeçiyorum.

4Ağustos'09