Doğru insan olamayacağım korkusu sarmıştı yine bedenimi. Ellerimde yanlış olanın kokusu, tırnak aralarında kendime doğru tırmanırken kalan lekeler. Etrafına beyaz bir çember çizilmiş ve bu çemberin içine adımlarımı sığdıramayan ben. Sağa ve sola attığım her adımın çemberin içinde, çemberi kirleten benle birlikte oluşturduğu sinir durumları. Nefret ediyorum dönem dönem etrafıma çizilen bu çemberden. Bembeyaz. Kirlenmemeli. Onun içinde sen de tertemiz kalmak zorundasın. Esneme yok. Silinme yok, renk değişimi yok. Beyaz. Doğru. İçerisindeki ben ise yanlış. Doğru bir, yanlış bir. Silinemiyorum. Doğru insan olacağım kendim olmayacağım. Hımm. Hadi çemberi hale yapıp kafama taktım diyelim, bu kez beynimin yükünü arttıracağım. Beslenecek halem zihnimden. Hayallerimden. Beyaz - temiz- saf. Ona asla benzemeyen. Hapsedecek kendi içine. Ve ben o hapsedilmişleri kendim hapsolmamak için yük olarak taşıyacağım. Hangisinin daha ağır olduğunu da asla anlamayacağım.
13Temmuz’09
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder