Cümlelerim sarmalanıyor. Vücuduma. Bedenim en son cümlenin içinde boğuluyor. Kendimi görüyorum hepsinin içinde. Neyse ki konuşabiliyorum hala. Sarılı olanlara atıflarda bulunuyorum. Dilimi çözüyorum cümlelerimle, yüzüme yapıştırıyorum bazen tokat niyetine. Ayaklarımın altını gıdıklıyor bazıları. Gülümsüyorum. Sonra birden acıtıyor, canımı yakıyor. Daha yumuşak harfler seçmeye çalışıyorum. Olmuyor. Çok sert hepsi, dolanıyor bana. Bazen dilimi sivriltiyorum. O vakit biraz da olsa rahatlıyorum. Bazı vakitler cümlelerin dilime dolanıyor. İşte o zaman kusuyorum. Mideme kramplar giriyor. Bir kütle yer buluyor içimde. Onu kusup atıyorum bir anda. Rahatlıyorum. Kızıyorum sonra kendime. Sarmalanan cümlelerimi budamaya başlıyorum. Huzuru bir müddet gerçekten hissediyorum. Bazen de bırakıyorum öylece, bana sığamayıp yere düşenleri eziyorum.
Çılgınca. Çılgın bir aşkla. Yükseliyorum kendi ezdiklerim üstünde. Sağlam bir temel atıyorum sanki. İncecik bir katman oluyor tabanlarımın altında. Yer ile bütün ama mütemadiyen benim altımda. Bana ait olsalar da.
Çılgınca. Çılgın bir aşkla. Yükseliyorum kendi ezdiklerim üstünde. Sağlam bir temel atıyorum sanki. İncecik bir katman oluyor tabanlarımın altında. Yer ile bütün ama mütemadiyen benim altımda. Bana ait olsalar da.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder