Babalar unutulmak içindir

Yalnız başına kaldırımda oturuyor ve gerçekten hiç araba geçmeyeceğine inandığı anlarda yola taş fırlatıyordu. Ona bir ara araba geçiyorken de taş atmasını öğretmeliydim.

Benim onun yanında durduğumu fark edince "Babamı hatırlamıyorum." dedi çocuk. Bir an onu kucaklayıp sıkıca sarılmak istedim. Bu onun gerçekten dönüştüğü bir andı.
"Boşver," dedim. "Babalar unutulmak içindir." Kafasını kaldırdı hızla ve şaşırmamışlığıma şaştı.

Yoldan geçen bir aile gördü. Ama tam aile. Baba - anne - çocuk. Attığı taşlar vardı yol üstünde. Çoklardı. Çocuğun yüzü gülüyor, annesinin elinden tutuyordu. Baba ise ifadesizdi ve yanlarında, sadece yürüyordu.  "Sana neden unutmanın normal olduğunu söylediğimi anlamış olmalısın." dedim. "Evet." dedi.
Çok da anlamış gibi değildi ama evet demesi yeterliydi şimdilik.
"Peki, yoldaki taşlara neden en çok baba basıyor sence?" diye sanki ömrüm boyunca hiç cevaplayamayacağım bir soru yöneltti. Bir taşın üstüne basıp neden olabileceğini hissetmek geçti aklımdan, yapmadım. Ona hemen bir cevap vermeliydim, yoksa o geçen sürede babasını hatırlayacaktı ve her şey berbat olacaktı. Bir sigara yaktım, zaman kazanmaya çalışıyordum. Aldığım nefesi uzunca içimde beklettim. Yüzüme bakıyordu merakla. Boğulsa mıydım?

"Taşlar," dedim, "aslında onun ayağının sürüklediği şeyler."
 "Nasıl?" dedi. Anlamadım ifadesiydi daha çok. Sesinin tonunu yumuşatmıştı ve çok heyecanlıydı.
 "Yoksa sen.." dedi, sözünü kestim bir anda.
"Hayır," dedim, "taşlar babaya aitler."
 "O babaya mı?" dedi.
Soru sormak için sormuştu. Farkına vardı cevap vermeyince. Büyüyordu sanki. Büyümemesi için cevap verdim. "Hayır" dedim, "tüm babalara."
"Çocuklar kime ait?" dedi hızla. Büyümekte ısrarcıydı. "Gel," dedim "hadi eve gidelim, annen merak edecek." Onu sadece annesi büyümekten vazgeçirebilirdi. Elini tutardı belki... Ben içimden bunları geçirirken o benim elimi tuttu. Birlikte aynı yolu geriye doğru gittik. Ben kocaman ayaklarımla yoldaki taşlara basıyordum, o ise hiç bir taşa basmadan yolu adımlıyordu. Ona bir ara attığı taşlara basabilmeyi öğretmeliydim.