"Verona'dan hemen ayrılıp..."
Bir dönemin daha kapanışına şahit oldum. Başka sadece bir dönem kaldı yaşanacak derken başka birinin siluetini çizdim ellerimle. Dönem dönemi doğurur derlerdi de inanmazdım.
Kesinlikle yaşanması gereken dönemlerimin bana bıraktığı kalıntılar iç burkutucu oluyor bazen. Biri diğerinin devamı oluyor, bazen de bir anda film şeridini tüketip başka bir döneme adım atıyor insan. Kalıntı kümeleri birbirine ekleniyor neticesinde.
Geçen gün o kalıntılardan birini ziyarete gittim.
"Hey, nasılsın?"
İsmi yoktu, hissi yoktu... Sadece bir kalıntıydı ama hala anlamlıydı. Bundan bir dönem önce var olmuştu ve o zaman çok yakındaydı. Şimdi aydan Çin Seddinin görünmediği gerçeği gibi benim de içimde o kalıntının bir hücre edasıyla seyri gerçekleşiyordu.
Bir hücreye bakarken gözüm onun tıpkısı gibi olmuş başka geçmiş kalıntısı hücreye takılıyordu. Hepsi birbirinin aynı görünüyordu!...
Aya gidip ona yukardan bakamıyorsun ya zaten , ama yine de göründüğünü farz ediyorsun. Baktığımda göreceğim diyorsun. İşte o kadar büyük diyorsun. Ama sonra biri çıkıp ben baktım da görünmüyor sizi kandırmışlar diyor. Çin seddi değil ki mübarek herkes merak etsin bunu diyorsun ama ediyorlar. Sonuç yine aynı, görünmüyor işte. Baktığında yanındaki hücreyle aynı.
Her halukarda, bedenime yapışmış bir hücre olmuş o dönem kalıntısı diyorsun.
Bu iyi diyorsun, hiç olmazsa bir şekilde benimle...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder