şimdi ne olacak?

şimdi çıkıp gitmelisin. işte şimdi o dört duvar sadece kendine kalacak ve susacak. ona ne zaman konuşmaması gerektiğini öğretememişiz henüz. bizi dinlemiyor onlar yine desene, yine bize ait olmamayı isteyip öykü dileniyorlar. ama sen yazmayı sevmezsin ki, ama ben yazmayı sevmem ki..

gece diyorum, sözcüklerin geceye ihtiyacı var gündüzse yalnız kalmaya.. ben ki, çıkıyorum odadan, sen de çıkmalısın..

senin dünyan odandan daha ayrı değil ki, dünya çekmece kadar olsaydı da çekilmezdi şimdi bir oda kadarken de çekilmiyor. ama neyse ki duvarların dili var, bak sustu ya şimdi saatlerce kulak ver neler anlatacak, kimlerin öyküsünü kusacak. 

biliyor musun, bana geçenlerde çok canının yandığını söyledi. ona dedim dinlememeliyim ama olmadı. herkes öyle değil mi kendi acılarını dinletip iyi mi ediyorlar? dinlememeliydim, çünkü ne zaman bir öykü dinlesem kendi canım yanıyor. ben yapmıyorum onun bana yaptığını, susabilirim dakikalarca diyorum, ben sustukça o anlatıyor. insanlar bir susan görünce hep anlatırlar mı? insanlar bu kadar anlatacak ne buluyorlar? ne yaşamışlar ki? anlatmak için mi yaşıyorlar. 

anlatılmayacak bir hayatı vardı bak zebercetin, kimseye anlatmadı. insanlar onu duvar bildiler anlattılar, insanlar onun içine astılar kendilerini her anayurt oteli'ne gelişlerinde. asıp gittiler asıp gittiler. giden gelmedi , giden gelmedi... bu kez geleni o istemedi... her içine asılmışı insan zannetti, ruhu var sandı döneceklerdi. dönmediler. taşıyamadı zebercet daha fazla, astı kendini, içine kendini asmış tüm insanlarla astı tavana... şimdi o insanlara sorsan zebercet kimdir bilmezler. anlatılmayacak bir hayatı vardı bu adamın, ama ben kalktım sana anlattım şimdi ne olacak?

Anayurt  Oteli, Yön: Ömer Kavur