Bazen insan düşüncelerini dizginleyemiyor. Kendisini duygusal bir bunalıma sürükleyecek pek çok şey zihninde gebe bekliyor. Karnına ağrılar giriyor. Başı çatlayacakmışcasına ağrıyor ve bir iki cümle dökülüyor kaleminden. O bir iki cümle tüm o sancıları barındırıyor. Rahatlıyor. Nefes alabiliyor. Ama o bir iki cümleye baktıkça tekrar aynı buhranları yaşamaktan korkuyor. Üstüne daha fazla düşünmemek için o cümlelerden uzaklaşmak istiyor. Ya da yırtıp atmak.

Yırtıp atmak eylemi blog aleminde pek fazla gerçekleşememekte. Bu sebeple benim çıkış yolum: Bana bunları yazdıran şeyleri sevemesem de, yazdıklarımı sevmekte.

Varsın dünyanın en saçma şeyi hakkında fikir yürütmüş olayım. Ben yapmışsam vardır bir sebebi. Asıl bunun üstüne eğilmeli.