Bir çocuğu psikopatik yapacak anne saçı çözümlemesi

Geçenlerde tıklım tıklım ego otobüsü seferlerinden birinde ayakta durmak için üstün bir çaba harcarken, oturanları da eş zamanda incelemeyi sürdürüyordum. Her zaman yaptığım gibi. Bir takım çıkarımlar, düşünce silsileleri aldı götürdü beni. Zaten gidilen yolun kıymetini nasıl insanların beni daha çok düşündürdüğüyle ölçmeye alıştım artık. Birinin üzerinde kaç dakika daha fazla durabiliyorsam o insan benim gözümde daha bir değerli, daha bir sonraki görüşümde sizi bir yerden tanıyorum ama bilemedim şimdi dedirtici oluveriyordu.

Böyle günlerden birinde çocuğunu kucağında hareket halindeki otobüs kadar hareket halinde oturtmaya çalışıyor olan bir kadın dikkatimi çekti. Kadının kucağındaki çocuğu 5-6 yaşlarında olsa da, aklı erecek bir çağda olduğu aşikârdı. Çocuk camdan dışarıyı uzunca seyrettikten sonra annesine doğru kafasını kaldırdı ve büyük bir şaşkınlık vermeme sebebiyet veren o cümleler duyuldu:

-Annemin saçları ne güzel, ne güzel...

Bu cümlede belki hiçbir şaşırtıcı unsur yoktur ama bahsi geçen ve okşamaya meyil etmiş ellerin bir türbana doğru uzandığını düşününce ağzınız benimki kadar açılır mı bilmiyorum?!

Annelerin saçları daha bir okşanma isteği uyandıran türdendir bilirim. Benim yaşım elvermediği için 'afacan, afacan' diyerek severim. Ama bu çocuğun gerçekten okşamak istediği o saçların bir küçük bez parçası ardında olmasını geçtim, o bez parçasını annemin saçları ne güzel diye sevmesi....Söyleyecek söz bulamıyorum. O kadın hiç şaşırmadı ama ben şaşırdım. Çocukların hayal güçlerini 'Türban altında birkaç tutam saç var aslında!' hayalleriyle değil, o türban da aslında saç yerine geçebilecek doğrultusunda geliştirmek ne kadar çarpıcı, bir o kadar gerçek ve ne kadar şaşırtıcı...

Ego toplu taşıma seferlerinden birinde bu çocuğu bugünlere taşıdık ya hadi hayırlısı, daha neler göreceğiz demeden edemiyor insan!