Hayatın tam ortasına balıklama atladığım zaman tutunacak limanları bir kenara fırlattığımı hissediyorum. Tam ortasında bomboş ve hissiz hissedip çırpınadururken bir ufuk çizgisi olarak uzaklaşmakta olan kıyıları süzerek izliyorum. Bakışlarımı ara ara denizin tam ortasına çeviriyorum ve kaldıramıyorum kafamı sonra. Hissedemiyorum gücümü! Onu kullanmakta iken hissetmek zor maalesef ki. İnsan efor sarf ederken, kıyısı olmayan bir denizde yüzerken, gücünü hissedemiyor. Gücünü göremeyen her bünye zayıf düşer bir müddet sonra. Sürekli onu kullandıkça dahası olmayacakmış gibi gelir. "Daha ne kadar olabilir ki hepsini harcıyorum işte !" der kendi kendine. Kıyısız bir denizin tam ortasında hayat yorucudur. Ama sonra yeni kıyılara varacağı umudu onun yorgunluğunu tümden alır. Mutlu ya da mutsuz, güçlü ya da güçsüz... Sadece umut vardır. Bir zamanlar kıyı görebilmişse o denizde, tekrar niye görmesindir ki? Herkes gibi hak etme yanılsaması yine döner bulur ya nasıl olsa kendini... Farklı olmayan ve hiç farklı olmayacak olan hayat devam ededururken, kimi zaman kıyı zanneden yanılsama hali bizi, kimi zaman da başka bir kıyıyı "yine yanılsamaydı" deyip geride bırakır.
Farklı olmayan ve hiç farklı olmayacak olan hayat -denizin tam ortası - -balıklama atlamış insanların var olduğu o gücünü hissetmeyen ama olanca gücü ile hayata tutunan, ayakta kalmaya çalışan insanların var olduğu yer-dir. Kıyılar yanıltır, çeker gider her defasında. Neticede geriye kalan sadece "tam ortadır." Döner dolaşır aynı mesafede durursun oraya. Hiç uzaklaşmazken uzağım diye sevinir, hiç efor harcamazken gücünün son damlasını erittiğini zannettirir.
Kimilerine göre diptir oranın adı, kimilerine göre hayatın tam ortası, kimilerine ve çok azına göre hayatın ta kendisi!
Kaç kez umutsuzluğa düşüp kendimizi hayatta yalnız hissettiysek işte o zamanlar hep hayatın tam ortasında idik. Şimdi bir gün yine gidecek olan kıyılara tam ortası mesafede tutunuyor ya da tam ortası mesafede uzaksak bu yine olacağının garantisini de zihnimize kazımamıza sebep olmalı. Çaba harcama çanları hiç dinmeyecek, yorulduğunu zanneden her bünyenin gücü yorgunluğunun ardına gizlenecek. Kişi fark ettiğinde bir zaman daha geçecek. Yine kıyı yanılsaması ama yine denizin tam ortası! Hepsi hayat tantanası!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder