kafa ayarı

kafamı tatile çıkarmaya gidiyorum.(nokta)
bir de bi ara şu siteye göz atın(iki nokta)
http://www.kafaayari.com/

10 kilo patlıcan 5 milyon amcam ya da Milena'ya mektuplar - Kafka

Kafka'nın aşkı Milena'ya mektuplarını okurken, 10 kilo patlıcan 5 milyon amcam aşk kokmuyordu. Kafka'nın Milena'ya aşkını nasıl zamana yayarak anlattığını merak ededururken, 10 kilo patlıcan 5 milyon amcamın merak edilecek hiçbir aşkı yoktu. Belki şu vakit uyuyanlar küfrediyordu. Haşaa ben yapmam öyle bir şey, anca Kafka'nın aşkını patlıcan gibi kurutma transına bırakırım kendimi şöyle.

Anneden bir ses:
-Aşağıya in de patlıcan al, kurutalım.

Gidip adama an ve an bana yaptıklarını anlatma fırsatı doğmuştu artık, mutluydum...

Ama bir an vazgeçtim.
Kafka'ya döndüğümde yüzüne "farkında mısın aldatıldığının" deme isteği uyandı içimde. Milena şu sıralar pek rastladığım kadın profilinin aynıydı gözümde. Evli olmasına rağmen başka bir erkeği kendine hayran bırakmış, bu hayran olma halini de almış sarmış sarmalamış kopartmıyor bedeninden.

Kadınların kendilerine aşık olduğunu ya da hoşlandığını anladığı erkekleri ellerinde oynatma oyunları pek bir bilindiktir. Lanet ederim böylelerine. İnsan denen varlığın hiçbiri alet edilmemeli bu tür oyunlara. Nasıl bir doyum alırlar bundan anlatamam. Erkek peşinde koştukça, onun için bir şeyle r yapmaya çalıştıkça zora koşarlar durumu. Böylesi insan profili bizim ülkemizde lise çağında çokca çizilebilir. Huy edinenlerinki ömür boyu devam eder.

Erkek doğası itibariyle duygularını en çok belli eden olmak zorundadır. Bunu bilen kadın kişisi farkında olmasına rağmen zora koşandır. Unutmamak gerekilen şey o dur ki, kadınlar aptal değildir. Aptalmış gibi davranmayı çok ama çok iyi bilir.



Milena'ya dönecek olursak, evlidir. Ama ısrarla Kafka'nın hakimi olma yolunda gidip gelir. Henüz kitap bitmedi belki ama sonunu tahmin dahi etmek istemiyorum.

Kendini paralayan bir erkek.
Sırılsıklam aşık bir erkek.
Ve ne yardan ne serden vaz geçen bir kadın.
Üstelik dönem dönem Kafka'ya aşık olduğunu bile düşündürüyor kadın!

Bu aşk mıdır?
Hayır?


Sık rastlaşmak mümkün:
Akla gelenler:
Genç Werther'in acıları.
Kolera Günlerinde aşk.
Jules et Jim.
Salomé'dir ki, evet Nietzsche!
.....

Sadece filmler ve kitaplar değil. Bunu siz de biliyorsunuz...


İşin garip yanı böylesi kadınlar kimseye aşık değildirler. Daha evvel Jules et Jim'de yaptığım yorum gibi:

Sadece ve sadece kendilerine aşıktırlar. Bırakın böylelerini bir kenara. Kalsınlar yalnız. Süründürün tepkisizliğinizle. Bakın nasıl da köpek oluyorlar. Köpek oldukları vakit sevecek bir şey bulamazsınız onda.

Ama tavsiyem odur ki:

İzleyin bu manzarayı doyasıya....

İzlemeyenleri de biz izleyelim; onlara bu aşkın yazdırdığı romanlarda, filmlerde, şarkılarda...

Yağmur güncesi'nin katkılarıyla ek 1:

Sana büyük bir sır söyleyeceğim
Zaman sensin
Zaman kadındır ister ki hep okşansın
Diz çökülsün hep
Dökülmesi gereken bir giysi gibi ayaklarına.
Bir taranmış
Bir upuzun saç gibi zaman
Soluğun buğulandırıp sildiğin ayna gibi.
Zaman sensin, uyuyan sen
Şafakta ben uykusuz seni beklerken
Sensin gırtlağıma dalan, bir bıçak gibi...
Ah bu söyleyemediğim işkencesi hiç geçmeyen zamanın
Bu mavi çanaklarda kan gibi
Durdurulmuş zamanın işkencesi
Ah bu daha beter işkence hiç mi hiç giderilmemiş istekten
Bu göz susuzluğundan sen yürürken odada
Bense bilirim büyüyü bozmamak gerektiğini
Daha beter seni kaçak
Seni yabancı bilmekten
Aklın ayrı bir yerde gönlün ayrı bir yüzyılda kalmaktan
Tanrım ne ağırdır sözcükler
Asıl demek istediğim bu.

Hazzın ötesinde sevgim
Hiç bir zararın erişemeyeceği yerde bugün
Sevgim
Sen ki benim saat-şakağımda vurursun
Boğulurum soluk alıp vermesen
Tenimde bir duraksar ve yerleşir adımın.
......

Sana büyük bir sır söyleyeceğim
Korkuyorum senden
Korkuyorum yanın sıra gidenden pencerelere doğru akşam üzeri
El kol oynatışından söylenmeyen sözlerden
Korkuyorum hızlı ve yavaş zamandan
Korkuyorum senden.

Sana büyük bir sır söyleyeceğim
Kapat kapıları
Ölmek daha kolaydır sevmekten
Bundandır işte benim yaşamaya katlanmam
Sevgilim.

Luis Aragon

ek2:
unuttuklarım var ama temennim şudur:
unuttuklarım kendi kendini hatırlatıyor ne de olsa...

Tutunamayanlar - Oğuz Atay

Tutunamayan:
(Disconnectus Erectus)
"Beceriksiz ve korkak bir hayvandır. İnsan boyunda olanları bile vardır. İlk bakışta, dış görünüşüyle, insana benzer. Yalnız, pençeleri ve özellikle tırnakları çok zayıftır. Dik arazide, yokuş yukarı hiç tutunamaz. Yokuş aşağı kayarak iner. (Bu arada sık sık düşer.) Tüyleri yok denecek kadar azdır. Gözleri çok büyük olmakla birlikte, görme duygusu zayıftır. Bu nedenle tehlikeyi uzaktan göremez."

Belki biyografiler içinde bigoyrafi denilebilir. Başlangıcı zor bir yolculuktu. Tutunamayanlara kitabına tutunmak, tüm tutunamayanları selamlayıp tutunacak birkaç dal bulup dışarıya kendini atmak. Kısacası kitabı bitirmek zor oldu. Zaten Turgut'un da ima ettiği şey Tutunamayanlar'ın öyküsünün hiç bitmeyeceği değil miydi? Belki kitabı bitirince gözleri kendimize daha çok çevirip ne çok tutunamayanlar listesine geçecek vukuatımız var, bir inceleyiveririz. Selim'in listesine eklemediği Turgut gibi biz de kendi kendimizi listeye ekleyecek hayatımızı şekillendirecek(!) bir düzensizlik bulur, ona tutunuruz.

Ya da gerçekten hayatımızdan menunuzdur bunu bir kitap olarak akıllara kazır, rafa kaldırırız. Zor olanı ikincisi bunu itiraf etmek gerekli!

Hayat hiçbir zaman düzenli bir şekilde çok güzel ya da düzenli bir şekilde çok dipte yol almamakta. Tutunamadığımız pek çok an akıllarda çivi gibi kazınmakta. O anların her birinin ölüm gibi bir dürtüyle gün yüzüne çıkma hali bizleri kalanlar - gidenler, iyiler - kötüler mevzusunda çetele tutmaya zorlamakta. Bu kitabın intihar etmiş Selim'in ardında bıraktığı bir mektup neticesi arkadaşı Turgut'un onun hayatının profilini "başkaları" içerisinden çekip çıkartmaya çalışırken aslında ne denli kendini görmeye çalıştığının anlatımı yatıyor. Bizlere aktarılırken cümle parçacıklarının bazen ağır toplara dönüştüğüne, bazen de ufo görmüşcesine merakla ne olduğunu anlamaya çalıştığımız anların tek tek zihnimize kazındığına şahit oluyoruz. Kitabın ilk 100 sayfası karın ağrısıyla geçerken ve şizofrenik hallerini alıp etiket gibi yapıştırmaya ihtiyaç duyduğumuz Turgut'un kendince konuşmaları ve ölmüş olduğunu anlattığı arkadaşının ona verdiği cevapları bir türlü anlamlandırmamak kitabın ilerleyişini bir süre duraklattı. ama sonradan başka başka hayatlara yüzümüzü çeviren Oğuz Atay bir katakule neticesi o bunalımdan çıkarıp noktasız virgülsüz tüm imla kurallarının ihmali söz konusu olan bir 100 sayfalık serüvenin tam ortasına bıraktı kitabı yeni bir sayafya geçince değil bırakmak cümlelerin noktaya virgüle ihtiyaç duymadan nasıl da kendine sahip çıktığını hala şaşkın olan bana gösterdi sonrasında gelen selimin onlarca sayfalık mektubu sevgisini ve belki de hiç olmayan hastalığının kendini nasıl da hayattan men ettiğinin anlatımı oldukça duraksattı...

Durmak lazım.
Oğuz Atay'ın bu 700 küsür sayfalık romanını okumak lazım.
Anlatmamak ve merak ettirmek lazım.
Tutunamayanların bitmeyen öyküsünü başka bir tutunmayandan dinlemek lazım.

Genç Werther'in Acıları - Goethe

Goethe'nin 18. yy'da yazmış olduğu bu kitap Almanya'da Romantizm adına yazılmış ilk mektup-roman olarak anılmaktadır. Kitabın döneminde gençliği etkisi altına aldığı ve birçok intihara sebep olduğu, hatta Werther'in giydiği mavi frak, sarı yelek v çizmelerin döneminde moda yarattığı, Napoleon'un bile bu kitabı sürekli yanında taşıdığı söyleniyor. Bunlar benim kitabı fark etmeme sebep olan unsurlardan birkaçı. Keza tüm bunlar kitabı övmekten öte, kitabın aslını okuyan bana da hissettirilesi şeylerdi. Biraz geriye dönüp o dönemi düşündüğünüzde, bu tür bir romanın "iz bırakmadan" rafa kaldırılması imkansız...

Tek kelime ile "aşık" denilebilecek bir insanın barındırdığı tüm duygulanımları barındıran ve hayali arkadaşı Wilhelm'e yazarak içini boşaltan Werther, romanı 1772 tarihinde bir baloda tanıştığı Charlotte Buff'a olan aşkından esinlenerek oluşturmuştur. Charlotte da tıpkı romandaki gibi başka biriyle evlenmek üzere olan bir kızdır ve Goethe ona olan aşkını uzun yıllar içinde barındırmıştır. Hatta bunun daha ayrıntılı açıklamasını Kendi Hayatımda Şiir ve Gerçek kitabında şöyle itiraf etmiştir:
" Beni sevindiren, acı veren ya da ilgimi çeken her olayı imgeye, bir şiire dönüştürme ve böylelikle olaylarla arama mesafe koyma huyumdan ömrüm boyu vazgeçmedim. Bu nedenle de bildiğiniz yapıtlarımın tümü büyük itirafın parçacıklarıdır."

Goethe, Werther olarak öyle içli bir anlatım oluşturmuştur ki, çekilen acının her demi okuyucuya aktarılmakta içinde gözyaşı tomurcuklarını da barındırmaktadır.

Kolera Günlerinde Aşk (Gabriel García Márquez/1985) kitabının film çevirisini yakın bir dönemde izlemiş ve karşılıksız aşkın işlenişine hayran kalmıştım. Bir başkası tarafından çılgınca sevildiğini bilen bir kadının portresini ayrı bir hayranlıkla izlemiştim cinsiyetim gereği. Genç Werther'in Acıları(Goethe/1774) kitabının bu kitaptan daha evvel yazıldığı düşünülürse çok daha değer verilmesi gerektiği ortada...

Okuyucuyu 25 yaşında 3 aylık bir süre zarfında oluşturduğu bu karakter Werther'le özdeşleşmeye çağıran Goethe, oluşturduğu kurgu neticesinde kitabın yayınlanma sürecini ve Werther'in kendi ağzından an ve an ölüm kararını, etrafındakileirn yaptıklarını ve sanki gerçek bir olaymış izlenimi verircesine cenaze törenini dahi vermekte. Kişisel ve toplumsal varlığının arasındaki çatışmayı ve bireysel tutkusunun toplumsal sorumluluk üstüne yansımasını, çatışmalarını bizlere gerçekci bir dil ile aktarmaktadır. Bir gün nefret ederken diğer gün gerçek sevgisinin coşkusunu bizlere ironi yoluyla ama bunun dahi farkında olduğunu sezdirerek oluşturmuştur. Mektup arkadaşı Wilhelm'e de bunu sıklıkla vurgulayan Goethe içinde olduğu aşkın belki de en acı ama en kurtulası yolunu seçmiştir.

Beni oldukça derinden etkilemiş olan bu mektup-romanı tekrar okumak çok çok büyük bir keyifti, o keyfi yaşamış insanları burada görebilmek dileğimdir...

...

Bızzzt...Miyav...Höyt... efektleri üstüne

Fark ettim ki bir şeyler tükenmeye başlayınca kıymete biniyor. Hayattan nefret ettiğin anlarda sevdirmeye çalışanın çok oluyor. Az evvel okudum bir blog ziyareti esnasında, kişi ölmek için kararsız kaldığını buyurmuş. Merakımdandır sıklıkla, yapılan yorumları okudum. Hemen bir teselli havası.
"-Geçecek."
Oysaki hayatı sıradan yürütürken kimse yardımcı olmaz bu kadar insana. Ancak, orada burada bilhassa en uçta! Ya da işte arada bir yazınca...

Aslan bile kükremezse ne kadar sakin ve tüyleri seyredilesi bi yaratıktır.
Keza sokmayan arıların vızıltısı alışılmış sinekten tek bir doz farkı barındırır. Ama sokacak diye ağzı gözü sarkıtır.

-Sadede gel!
-İlişkiler....
Kişilerden biri durağanlığa bir dem vurdu mu yerinden hoplar öteki. Durağanken alışılmış yaşanır aslında. Alışmış olmaktan nefret eden bi bağırır.

Öteki titrer.
Bir aslan miyav dedi, minik arı bızzt dedi.

Olmasına alışılmışları yaşatmayın. Boşuna da bağırmasın insanlar. Hayat devam ederken tutun elinden insanların. Zor gün dostu olayım sonra belki iyi gün dostu yapar diye kastırmayın. Önce iyi gün dostu olan belki en çok sevilenidir. Bunu düşünün ve yanında olun. Daimi...

Bildiğim, öğrendiğim,
öğrenmek için kendimi paraladığım
her şeyi unutmak istiyorum!

aslinda bir konu var- yasemin mori

Bazen o kadar şaşırıyorum ki, rahatlık tepiyor insanları. 180 derece değişiyor pek çok yüz. İfadesiz bırakıp şaşkınlığa yardım ediyor hararetle. Ben insanların bu hallerine çok şaşırıyorum. Hele de bir çocuğa annelik yapan insanların düşünce ve davranış kombinasyonuna afallayıp kalıyorum. Ya karşılarındaki insanların hiç düşünmediğini düşünüyorlar ya da kendileri aslında düşünmek gibi bir eylemi yababilme yetisine hiç ama hiç sahip değiller. Çocuklarını nasıl kandırıyorlarsa diğer insanları da öyle kandıracaklarını sanıyorlar. Anne olunca çocuklaşıyor beyinleri, bir zamanlar diğerlerinden olduklarını unutuyor olsa gerek kimileri. Bir dönem sadece çocuğa odaklanıp kalıyorlar. Sonra geçiyordur belki, belki...

Aslında kadından korkulur derler ya, anne olan kadından daha bir korkmak lazım. Annelik hissi çok menem bir şey, kontrol edilmediğinde kötü sonuçlara yol açabiliyor.

İçerik Hırsızlığı Protestosu!

İsteyen kopyalayabilir...
DİKKAT: Bu tasarı hırsız site:www.divxvoice.com'a bol gönderme içerir!

İnternetin Yüz Karası hırsız site: Revolution Magazine / www.divxvoice.com

Cibilliyetsiz İnsanların Hırsızlık Yaparak Site yaptım zannettiği Bir Ortamdayız!

İşte o site:

Revolution Magazine

www.divxvoice.com

ve çalıp çırptığı üstüne bir de yazılarımı yayınlamak için oluşturduğu kategorinin var olduğu yer:

http://www.divxvoice.com/category/sinema-mudavimi


Diğer blogum'daki yazılarımı haber dahi vermeden, Feedburner denen güncel yazıları takip olayına üye olmuş ve yazılarım yayınlandığı gün kendi sitesine kopyalamış bir kendini bilmez var karşınızda. Sitesine ne bir yorum bırakabilecek alan, ne de kendisine ulaşabileceğimiz bir e-posta koymamış hırsız tek bir gönderme dahi yapmadan ne bulduysa sinema ile alakalı alakasız tüm yazılarımı uzuncaaa bir süredir yayınlamakta.

Yazılara yorum bırakılmasına dahi izin vermeyen cibilliyetsiz kişi sadece benim sitemi kopyaladığı kısma bunu yapmamış dolayısı ile daha ne çok vukuatı var siz tahmin edersiniz artık!!

Sitesinin içerisinde "ben tospağa olarak" "çok sevdim bu filmi" "bizim çıkardığımız fanzin" vb. cümle kalıplarını kendisi oluşturmuş gibi hiç çaba harcamadan OLDUĞU GİBİ kopyalamış!!!!!!

Sitenin adı bile TÜRKÇE değilken, Türkçe sevgisine neden bakışı
yazımı yayınlamış!!!!!


Yaptığı saçmalığın bir an önce farkına varması temennisiyle, bu yazıyı da o rss takibine üye olduğunu bilerek ona sunuyorum, ayrıca siz de bilin böyle densizler yaşıyor ve sanal ortamı nasıl da şuursuzca kullanıyor!

öz:LANET OLSUN SANA,

Revolution Magazine

www.divxvoice.com'un adminiyim

diye geçinen şaklabana!

çalıntı içerik

orjinal içerik

site otomatik olarak yazılarımı kendi adı altında yayınlamakta ve şu an kendi kendini afişe ediyor!

Basın Açıklaması

İlk pikniğimizde okkalı bir tokat yedi manavcı, ikinci piknikte ise basın açıklaması yaptı domates.
Budur!

Esin kaynağım iç-mihrak'tır.
Sanki, sanki devamı gelecek...

Karaktersiz Karakter

Yeteneğim tasvip edilemeyecek derecede kötü, başkarakterin kardeşi, annesi rollerini bile layık görmüyor yazar. Bugün yine bir insan kostümünün içerisinden seslendim insanlara. Tutturamadım bir hikayeyi, romanı giremedim içine bir çırpıda. Layık gördükleri şey bir işyerinin çaycısı olmak gibi bir şey burdan bakınca. Ne olduğunu da söyleyim kalmasın içinde bak sonra: kuzeniyle parka gitmiş, akrabalarıyla okey oynamış gece olmuş yatmış, sabah olmuş kalkmış.

Oysa ben çocuk kitaplarının karakteri, eğiticisi, her şeyi yaşadıklarıyla öğrenen ve çocuklara öğretmek için o olayı tekrar tekrar yaşayan kişisi olmak isterdim. Belki şu sıra 100 temel eser içindeki bir esere can veren karakter olmam gerekse bile 5 vakit namaz kılar yine o karakter olabilirdim.

Ama olayın özü bu ya, basit bir çocuk kitabı karakteri olacak karakterim yok. Yeteneksizim. Bir tek insan kostümü giyerek var olabiliyorum. Okuyucuyken bile daha mutluyum, insan olmaktan. İnsan olunca gözünün önüne başka olamadıkların geliyor. Bürünemediğin roman karakteri vasıfları bir bir sıralanıyor. İnsanken görüyorsun hepsini. Bir aşkı bile romanlardaki gibi yaşayamıyorsun. Eksik bir çok şey. Hiçbir şey ordakiler gibi değil, ama yine de olmak istiyorsun ordakiler gibi. Olamadığın için daha çok okumak istiyorsun. Hayatı eş zamanlı olarak onlarla da sürdürüyorsun. Bazen üç, beş karakter birden olduğunu seziyorsun. Ama sonra bi bakıyorsun ki insan olarak uyanmışsın, her şey dünde kalmış. Mesela dün çocuk kitabı karakteri olamadın, bugün büyükler için bir şeyler döktür bari diyorsun. Yeri gelince melankolik, yeri gelince katil, yeri gelince zeka küpü, yeri gelince kandırılmış, saf, yenik, ölü... Romanlardaki insanken olduğun kadar çekici değil ki! Onların başı sonu belli. İnsanken "o hal"in doyumuna varmaktan öte, "bu hal"den nasıl çıkarımı düşünüyorsun lanet olsun ki. Doyum yok, tat yok, bir yöneten yok. Her şey senin elinde... İyiye gidemezsen senden bilirler, kötüye gidemezsen yine senden... Suçu atacak bir yazar yok meydanda. Sen olanın sorumluluğu sende, kötü olanı da kolay yoldan Allah'a havale eyle. İnsan olup karakter olamamak böyle bir şey işte. Karaktersiz karakterin bile ilhamı insanken, insanı asla o karakterlere eşlememekte direnmekte.

Zaten eşleyemeyen başka bir kişi de "yazar" bu ilmuhaberde. Olamadığı karakterleri yazarak yaşamaya çalışmakta. Ama açıklıkla söylemeliyim ki beni o karakterlere çevirmemekte pek bir üstün çaba göstermekte. "Zaten bu hikaye bitince karakter de bitecek." sanıp, kapıları bir bir kitlemekte. Oysa bilmiyor ki, insan ölür ama karakter asla ölmez. Ölü bir karakter bile insanda yaşar. O insan da bazen yazar, bazen de sen, ben, Jül Sezar!

Anket no:2 En deli kim?

İlk anketimiz olan "Kaplumbağalar uçar mı?"dan sonra yayınladığımız "En deli kim?" anketi de kapanmış bulunmakta. Ne zamandır yazayım yazayım diyorum ama dayanamadım. Sonuç tüyler ürpertici sayın seyirciler! Pek çoğunuz Tospağa'yı görmediniz bile ama onun deli olduğunu düşünmektesiniz. Görenleriniz için daha fazla delil var elinizde farkındayım ama bu deli oturtması niye?

Efendim söylemlerim mi verdi bu izlenimi, söyleyiniz? Deli olmak ne demektir izah ediniz? Deli olmanın bir dönüşü var mıdır bunu da bilmek istiyorum. Peki ya deli değilsem ve ilan ettiğiniz şeyin aslı yoksa bu durumda kendinizi nasıl hissederdiniz bilmek istiyorum? Deli olduğuma dair delillerinizi Faucault'a göndermenizi istiyorum? Ne kadar uyuşmakta tarihi ile görmenizi istiyorum?

Son olarak bu vasfı onurla taşıyacağıma inanıyorum ve size çok teşekkür ediyorum...

haberin yok, yanlış anlaşılıyorum

Bazen konuşmak eylemi kişileri birbirinden uzaklaştırır. Konuştukça bir profil belirlenir gözlerinin önünde ve o profil artık ön yargıları aşmış daha bir somut halde canlanır gözünüzün önünde. Sonra "aslında"lar vuku bulur konuşmanın içinde. Konuşmanın "yanlış anlaşılma" kısmının söküklerini tek tek dikmeye adaydır kendince. Yanlış anlamak kolaydır, yanlış anlaşılmak da kolaydır. Ama peki ya bu iki eylem içinde doğru olan nedir?

KPSS sınavından henüz çıkmış bi arkadaşım "Dört yanlış bir doğruyu götürüyormuş, haberim yoktu, pek çoğunu salladım oracıkta." dedi. Belki hiç yanlış yapmadı, ya da 4 tane yanlışı birden yaptı. Yanlış diyip çizdiler/çizecekler üstünü. Teorik kısmında olaayın böyleyken, matematik her yerde diye bağıranlara bir ispat daha çıkıyor matematikten nefret eden benden:

Bir şeyler anlatırken dört cümlen de yanlışa işaret ediyorsa bu doğruydu diye kıvranmaya ne lüzum var. Dört yanlış bir doğruyu götürür ısrarla. Bunun üstüne bir de yanlış anlama sosunu eklemeye gerek yoktur, zaten soslu olan makarnaya.

Dolayısı ile bu ön yargı değildir, bu yanlış anlaşılma değildir. Bu sadece anlatamayan bünyenin çektiği bir ızdıraptır. Gösterdiği yüzün aksini iddia edenlere müstehaktır.

Bazen Ankara'ya başka şehirlerden misafir gelmişim gibi muamele yapmayı tercih ediyorum. Ve tüm o şehirlerden Ankara özlemimi getiriyorum. Sonra o kadar özlediğim şehirde bir o kadar özleyeceğim dostlarımı görmek istiyorum. Anlatmak istiyorum özlerken eş zamanda yaptıklarımı.

İnsan özlerken her şeyi yapabilir. Özlerken yemek yer, özlerken yazı yazar, özlerken seyreder hatta özlerken düşünür. İşte özlemek o kadar büyük bir boşluktur; içi türlü hallerle doldurulası...

Bir gar otobüsü,
Bir o kadar sıcak hava,
Ve birçok Ankara var içimde şu an