Talihsiz bir kadından bahsetmek istiyorum diyerek başlar günlük yazmaya Brautigan... Yazar, yazar, yazar... Dağılır, toparlanır, toparlanamaz ama yazar...Kitabın sonlarına doğru hatırlar, kendini asan talihsiz bir kadından bahsedecekti...Bahsedemeden bitirir. Ama bahseder, siz deyin ki kendinden bahsetti. Elinize, dişinize dokunur şeyler söylemez ama insanın kendisine söylemek isteyip de hep geçiştirdiği gibidir sanki bu süreç. Okurken sanki Jarmusch filmi izliyormuş izlenimine kapıldım. "Bir şey anlatmayacağım." ya da "mithiş bir son bekleme" anlayışını kabul edene dek hep gözlerimi dikerek bakmıştım onun filmlerine de, sonrasında kendi hayatımın geçişliliğine kapılarak izlemeye alışmıştım. Brautigan'dan okuduğum bu kitabında da buna benzer bir hava vardı. Pek çok şeyden söz etti. Hatta pek çok şeyden aynı anda söz etti, biz gibi.. ben gibi.. yaşarken ki kaygısızlık hakimdi. Ta ki o an geçene kadar... Sevdim diyebilirim, diğer kitaplarını da okuyarak kendimi teyit etmek üzere koydum kenara...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder